۱۳۸۶ بهمن ۱, دوشنبه

یک، میزبانِ پنج، برای بررسی پیشنویس قطعنامه سوم

پنج بعلاوه یک در یک که آلمان باشه راجع به پیشنویس قطعنامه سوم تشکیل جلسه میدن. شاید این آخرین نشستی باشه که نیکلاس برنز به شکل رسمی در اون شرکت داره. من یکی دوبار برنز رو از نزدیک ملاقات کردم. تو چند تا سخنرانیشم بودم که راجع به ایران صحبت می کرد. به نظر سیاستمداری کارکشته می اومد و حرفهاشم پخته و سنجیده بود. از جمله این نکته ها که ایران در برابر جامعه بین المللی است نه آمریکا و یا حامیان برنامه اتمی جمهوری اسلامی ایران فقط کوبا، بلاروس، ونزوئلا و سوریه هستند و یا اینکه سیاست فشار همزمان بر چالشهای ایران در منطقه از جمله حماس و حزب الله و عراق و افغانستان و از راههای مختلف سیاسی و اقتصادی باید انجام بشه از ابتکارهایی بود که تو صحبتهاش مرتب شنیده میشد. حالا باید دید ویلیام برنز که سفیر فعلی آمریکا در روسیه است در مقام او چه می کنه. مسئله حمایت آمریکا از برنامه اتمی هند هم جالبه. شما چی فکر می کنین؟ فکر می کنین قطعنامه سوم با سیاستهای چین و روسیه به نتیجه ای برسه؟ تاثیر گزارش اخیر دفتر بازرسی فدرال رو چه جوری می بینین.

۱۷ نظر:

ناشناس گفت...

سلام
اين گروه بهتر است ابتدا حسن نيت خود را در مخالفت با جمهوري اسلامي ثابت كنندسپس به تحريم بيشتر كه ضرر آن مستقيمأ به مردم عادي ايران ميخوردبپردازند.
دراين 28 سال انقلاب اوامل جمهوري اسلامي همجون وزراء،وكلاء،معاونان،مشاوران،تجار(كه همگي وابسته به حكومت هستند)،فرزندان، نوه هاومشابه براحتي با پول دزدي از اين ملت در اروپا و آمريكا رفت و آمد كرده ،گرين كارت وسيتيزن گرفته،حساب بانكي باز ميكنند،ملك ميخرندو دولتهاي غربي با كمال ميل به آنها امكانات ميدهند فقط براي آنكه از پول دزدي آنها استفاده نمايند.
شاهد اين مدعاپولهاي هنگفت انتقالي به خارج بخصوص انگليس در زمان خاتمي توسط عوامل حكومت است.
همچنين مورد ديگر كه خود اطلاع دارم دختر آقاي حاجي وزير سابق آموزش و پرورش كه در آمريكا اقامت داردوبا همسر خود كه ميثم كربلايي باشد به خوبي از اين پولهاي دزدي پدران خود استفاده مينمايند.پدر ميثم مدير عامل سابق شركت كشتيسازي خليج فارس و شركت آذرآب بوده و پسر يك بازاري زمان شاه بوده كه در آمريكا تحصيل و پس از برگشت از نور چشميهاي نظام شده(بايد در نظر داشت چه كارهايي وي و پدر وي كرده كه نور چشمي شده)و پسر وي ميثم نيز شناسنامه آمريكايي داردو احتمالأ مدير عامل آينده شركتهاي ايراني ميباشد.
راستي آمريكا آيا واقعأ با جمهوري اسلامي مخالف است؟
البته آقاي حاجي وزير و حاجي كربلايي مدير عامل مدير هر جايي كه شدند فاتحه اون جا را خواندند چه شركت وچه وزارت باشد. شايد اين دليل آمريكاييها ميباشد.

ناشناس گفت...

وفا جان سلام:من تعجب میکنم که چرا آندسته از سیاستمدارن امریکائی که دارای نظر قاطع درر مورد ج.ا هستند کنار میروند؟تحریمها تاثیرچندانی حداقل در کوتاه مدت نداشته چون حکومت پول نفت رو بصورت نقدی به جامعه تزریق میکنه.
نکته ای که ارزیابی فدرال اشاره کرده و باید برجسته تر بدان پرداخته شود داشتن برنامه تسلیحاتی اتمی ولو بطور مسکوت حکومت ایران است.
بنظرم ایران برنامه سلاح اتمی را میخواهد تا سفت کردن دو پیچ و مهره جلو ببرد.و این درست چیزی است که بخشی ازجهان توجهی بدان ندارد.
امیربلندیان.

rendalamsouz گفت...

با سلام به وفای عزیز!اولاًدر مورد اینکه گله کردی چرا ما نظراتمونو راجع به برنامه ی تفسیر خبر اینجا می نویسیم باید بگم خوب وقتی آدم به اسم این وبلاگ نگاه میکنه و وقتی می بینه آدرسه اون توی برنامه ی تفسیر خبر زیر نویس می شه این تصور براش پیش میاد که می تونه درمورد برنامه ی تفسیر خبر اینجا نظر بده.اما با همه ی این تفاسیر چشم برای احترام به نظر شما که مدیر وبلاگ هستی من به شخصه دیگه این کارو نمی کنم اما پیشنهادم اینه که یه ستون مجزا داخل همین وبلاگ به این قضیه اختصاص بدیید.ممنون!
اما راجع به موضوع بحث من فکر میکنم الان شیطان بزرگ ملت ایران البته از نوع خارجیش دو کشور چین و مخصوصاً روسیه هستند. این دو کشور به خاطر منافع خودشون از رژیم ایران حمایت می کنند و به نظر من در جنایات این رژیم شریکند. اما در مورد آمریکا. همونطور که پرزیدنت بوش گفت زمانی که ایران دارای یک حکومت دموکراتیک باشه بهترین دوستش آمریکاست. بنا براین من فکر می کنم آمریکا نباید در برابر روسیه و چین عقب نشینی کنه چون این طوری هم مردم ایران ضرر می کنن هم منافع جامعه ی آزاد به خطر می افته. درسته که آمریکا هم به دنبال منافع خودشه اما اگر این منافع با منافع مردم ایران یکی بشه که هست اون موقع می شه نتیجه گرفت آمریکا برای ایران دوست خوبیه و ایران به حمایت این کشور برای حرکت در مسیر دموکراسی احتیاج داره.اما به شخصه با تصویب قطع نامه ی سوم موافق نیستم چون این مردم ایران هستند که زیر فشار بیشتری قرار می گیرن نه حضرات کاخ نشین نظام!

ناشناس گفت...

hi.az shoma babat barnamehaye khobeton motoshakeram
lotfan to barnamehaton be mardome iran amar bedid. mesle sathe daramade mordam, bodjeye dolateshon
lodiriyat dolatha,sathe tahsilate modiran
mardom alan do del hastand va bavar nemikonand ke kari vasashon anjam nemishe va ma ham ke haghighato migim fekr mikonand kafar shodim.

ناشناس گفت...

دوست و هم­کار عزیزم؛ جناب آقای وفا مستقیم

از آن­جا فرموده بودید تا نظراتِ خودمان را درباره­ی نشستِ آتی کشورهای پنج به علاوه­ی یک [امریکا؛ انگلیس؛ روسیه؛ فرانسه؛ چین و آلمان] بگوییم، خواستم چند جمله­ای درباره­ی دیدگاه­های خود، برای­تان بنویسم که حاصل نگاه ساده­ی یک خواننده­ی اخبار معمولی ست از خبرهایی که توسط رسانه­های گروهی، از گوشه و کنار جهان، به گوش می­رسد؛

خاطرم هست که در سال 1994 یا 1995 [یعنی 1372 یا 1373خورشیدی] با یکی از دوستان نزدیک، که در نیروگاه اتمی بوشهر مشغول به کار بود، گفت و گو می­کردم. [از آن­جا که سِمَتِ آن دوست عزیز، در نیروگاه بوشهر مشخص است، من از ذکر جایگاه او، خودداری می­کنم] این عزیز در آن زمان، روند ساخت و ساز نیروگاه را به آن­چه که در ظاهر دیده می­شود، کافی نمی­دانست و ادعا می­کرد که روندی پنهان و در لایه­های زیرین خاک هست که هیچ کس حق رفت و آمد به آن جا را نداشته و مختص کارشناسان روسی است. در آن زمان، ایشان بر این عقیده بود که ساخت و سازهای به عمل به آمده با توجه به سخت افزار به کار گرفته شده، در بوشهر و یکی دو جای دیگر، به نظر، تنها برای تولید برق هسته­ای به کار نمی­رود و البته استدلالات فنی و کارشناسی­یی نیز داشت که من به آن نخواهم پرداخت؛

در اواخر 2007 میلادی، به واسطه­ی ارتباطات خبری، مطلع گشتم که سایت هسته­ای نطنز، مدت­هاست جنبه­ی تزیینی پیدا کرده و ادعای راه­اندازی سانتریفیوژها، چیزی شبیه به یک بلوف سیاسی ست. در آن جا ذکر شده بود مهندسان میانی سایت نطنز، دیرگاهی ست که به مرخصی­های سه ماهه رفته­اند که با احتساب زمان وصول خبر تا سه ماه آینده­ای که خبر می­گفت، درست هم­زمان می­گشت با صدور دومین قطعنامه­ی شورای امنیت درباره­ی درخواست توقف غنی سازی اورانیوم؛

به هر روی، از برآیند اخبار و اطلاعاتی که پس از آن، در گزارش سازمان­های اطلاعاتی امریکا منتشر شد، و از آن چه که پیش­تر به واسطه­ی دانسته­های جسته گریخته به آگاهی رسید، می­شد نتیجه گرفت که اساساً سایت هسته­ای نطنز، دست کم برای مدتی فعالیت­های بنیادین خود را معلق کرده و بنا به دلایلی، فعلاً در حال کار نیست [دست کم در لایه­ی ظاهری خود، این فعالیت­ها را متوقف نموده]؛

اما وقتی به گذشته باز می­گردیم، اتفاقاتی را نیز شاهدیم، مثل انفجار قطاری در نزدیکی شهر «نیشابور» در استان خراسان. که لااقل شش روستای تابعه­ی نیشابور را به کل ویران کرده و با خاک یکسان نمود. چند گاه بعد، در یک لوح فشرده­ی تصویری [سی دی تصویری]، فیلمی از انفجار این قطار دیدم که به راستی با فیم­های سینمایی ـ تخیلی هالیوود، برابری می­کرد. بدن­هایی سوخته و کاملن عریان، زمینی بایر و لم­یزرع، چاله­ای به شعاع چندین متر در زمین و قطعات پراکنده­ی ریل و واگن­های قطار، همه و همه خبر از یک انفجار اتمی می­داد. ناظران بومی در نیشابور، ادعا می­کردند که خود شاهد شکفتن قارچ بزرگی شده­اند که بعد از آن تمام شیشه­های نیشابور را شکسته و موج انفجارش، حتی اشیاء را از جای خود، سرنگون ساخته است؛ در آن زمان من به عنوان خبرنگار، برای تهیه­ی گزارش عازم منطقه شدم که متاسفانه تا شعاع چند کیلومتری از محل حادثه، به محاصره درآمده و اجازه­ی ورود به هیچ کس داده نشد؛ بعد از آن نیز هیچ خبری از این ماجرا درز نکرد. گرچه بعداً گفتند که بار گوگرد و پنبه!! در این واگن­ها بوده است؛ حالا چرا این را گفتند؟ بسیار واضح است؛


پس از آن، سال­ها بعد مطلع شدیم که سایتی هسته­ای در حد فاصل بین سبزوار و نیشابور نیز احداث گشته که لااقل مردم این دوشهر، هیچ اطلاعی از وجود آن، ندارند؛

وقتی این پازل­ها را کنار هم می­چنیم، وقتی ماجرای [به گفته­ی شاهدان عینی] خاک­برداری منطقه­ی عظیمی در «لویزان» را نگاه می­کنیم، وقتی به گزارش سازمان­های اطلاعاتی امریکا پیرامون فعالیت­های اتمی ایران در جهت تولید بمب اتم تا سال 2003 دقت می­نماییم، درک می­کنیم که یک اتفاق ساده اما خطرناک افتاده؛ و آن «انتشار و بسط سایت­های هسته­ای در سراسر خاک کشور و یا به تعبیری، تفکیکِ و توزیع مراکز هسته­ای در نقاط مختلف» است؛

امروز شاهدیم که کشورهای غربی درصدد برآمده­اند تا از روند فرآوری اورانیوم تا غلظت بیش از 90درصد در کشور ایران، جلوگیری کنند. از هر سو خبری می­شنویم و مذاکرات را به دقت پی­گیری می­نماییم. اکنون به چند فراز جالب در گزارش آقای «استفن هادلی» اشاره می­کنم که شاید برای دقت مجدد، بد نباشد؛

اول؛

آقای هادلی در گزارش خود اشاره می­کند که ایران در سال 2003 فعالیتش را برای دست­یابی به بمب اتمی، متوقف کرده است. چیزی که سردمداران ایران، آن را نه تایید و نه تکذیب کرده­اند. [که از لحاظ دیپلماتیک یعنی تایید شده است]؛
در این جا خواننده­ی دقیق باید از خود بپرسد که پس گزارش­های مکرر آقای «البرادعی» مبنی بر صلح­آمیز بودن فعالیت هسته­ای ایران یا عدم دست­یابی به شواهد کافی مبنی بر فعالت­های غیر صلح آمیز، چه معنایی می­دهد؟
آیا آقای «البرادعی» متهم به سهل­انگاری یا خدای نکرده، سازش با ایران است؟ آیا بازرسان سازمان انرژی اتمی [اِی آی ای اِی] توان دست­یابی به حقیقت را ندارند یا اصولاً ایران اجازه­ی این کار را به آن­ها نمی­دهد؟ که در هر دو صورت، گزارشات پیشین آژانس، به کل مردود و مخدوش خواهد بود؛

دوم؛

در گزارش به صراحت آمده است که «مشخص نیست ایران در آینده این فعالیت­ها را از سرخواهد گرفت یا خیر؟». از چنین تخمین و احتمالی برمی­آید که هر لحظه احتمال ازسرگیری روند فعالیت­های پیشین ایران هست که بنا به گزارشات تایید نشده­ی داخلی و اخباری که به صورت پراکنده از سازمان اطلاعاتی اسراییل به گوش می­رسد، رژیم ایران برخی از فعالیت­های بنیادین و اساسی خود را در سایت­های دیگری به مرحله­ی انجام گذاشته که در یک مورد، حتی آژانس هم از وجود چنین سایتی اطلاع نداشته است؛

سوم؛

در تشریح سطح پردازش گزارش می­خوانیم؛
We judge with high confidence that in fall 2003, Tehran halted its nuclear weapons program; we also assess with moderate-to-high confidence that Tehran at a minimum is keeping open the option to develop nuclear weapons. We judge with high confidence that the halt, and Tehran’s announcement of its decision to suspend its declared uranium enrichment program and sign an Additional Protocol to its Nuclear Non-Proliferation Treaty Safeguards Agreement, was directed primarily in response to increasing international scrutiny and pressure resulting from exposure of Iran’s previously undeclared nuclear work.
چنین به نظر می­رسد که آقای «استفن هادلی» در انتخابِ سطح گزارش خود، به «متوسط نزدیک به یقین» اشاره دارد. حال آن که در جای­جای همین گزارش، از واژه­های «احتمالاً»، «به نظر می­رسد» و... استفاده شده که خواننده­ی فنی را در تردید و پارادوکسی آشکار می­گذارد. اگر این گزارش [بر فرض] می­خواست پایه­ای برای تصمیم­گیری سیاست­مداران کاخ سفید قرار گیرد، به احتمال قوی نکات ضعفی از این دست در متنش، باعث می­شد که رسیدن به یک اجماع کلی را سخت و یا حتی ناممکن سازد؛

اگر خدا بخواهد در آینده­ی نزدیک، متن ترجمه شده­ی کامل این گزارش را برای­تان خواهم فرستاد؛

چهارم؛

تصمیم به انتشار گزارش و زمان نشر آن، چیزی بود که درباره­اش بسیار سخن رفته است. از این رو به این مقال نمی­پردازم و در بخش چهارم، به تاثیر احتمالی آن بر تصویبِ قطعنامه­ی آتی نشست کشورهای پنج به علاوه­ی یک، خواهم پرداخت؛

در میان کشورهای پنج­گانه؛ تنها آلمان است که هم موافق با سیاست­های سخت­گیرانه­تر به نظر رسیده و هم از سویی تحت فشار لابی­های اقتصادی خودش می­باشد. گرچه بنا به تحلیل کارشناسان، آلمان چیزی حدود شش درصد از سهم مبادلات تجاری خود را با ایران دارد، و شاید این رقم، برای ما قابل توجه نباشد، ولی مسلماً در گستره­ی داد و ستدهای مالی بین کشورهای مترقی، حتی یک درصد کاهش سهم مبادلات اقتصادی با کشوری، دارای اهمیت ویژه است؛
به عقیده­ی نگارنده، آن­چه که در نهایت تصویب خواهد شد، به شرح ذیل خواهد بود؛

تمام کشورهای عضو شورای امنیت، با مفاد قطعنامه، موافقت می­کنند. اما قطعنامه­ای که خیلی سخت­گیرانه نیست؛

روسیه علی­رغم مخالفت­های پیش از تصویب، به استناد این که در طول واگذاری سوخت هسته­ای به ایران، نتوانسته رژیم ایران را متقاعد به تعلیق غنی سازی کند، با قطعنامه کنار آمده ولی در لایه­ی پنهان، مبادلاتِ تجاری خود را [حتی در سطح مبادلات نظامی] با ایران، حفظ خواهد کرد؛

چین، به استناد نشست اخیر سران عالی­رتبه­ی امریکایی و چینی و نیز توافق حاصل آمده بر گسترش مبادلات اقتصادی و هم­کاری­های نظامی، با قطعنامه موافقت کرده ولی یحتمل، [برخلافِ روسیه] به پشتیبانی­های گذشته­ی خود ادامه نخواهد داد یا اگر هم بدهد، کم­رنگ­تر است؛

آلمان با قطع کامل مناسبات بانکی، و تاثیری که این تصمیم بر حجم داد و ستدهای مالی میان آلمان با ایران خواهد گذاشت، تلاش می­کند تا جبران چنین خلائی را از سمت کشورهای حاشیه­ی جنوبی خلیج فارس، نماید و احتمال می­دهم از این پس، باید شاهد عقد قراردادهای بیش­تری میان آلمان و اعراب باشیم؛

انگلیس به نسبتِ قبل، از موضع ملایم­تری برخوردار شده ولی گمان می­کنم در شرایط فعلی، دولت­مداران انگلیس به این نتیجه رسیده­اند که در سکوت، پشتیبانی­های خود را از سیاست امریکا اعلام کنند و فعلاً به تنش میان ایران و خود، دامن نزنند. با این رویکرد، انگلیس هم­چنان گذشته به جانبداری از سیاست­های سخت گیرانه، با قطعنامه­ای ملایم­تر از آن چه که فکر می­کنیم، موافق است؛

فرانسه و امریکا هم چنان گذشته، تلاش در محدود کردن فضای اقتصادی بر کشور ایران دارند که به احتمال زیاد، با قطعنامه­ای در حد تحریم چند بانک، ممنوعیت سفرهای بین­المللی چند تن از سران لشکری و کشوری ایران، فعال کردن سیستمی برای بررسی و بازرسی روند تحریم­ها [جهت جلوگیری از سوءاستفاده­ی کشورها برای ایجاد بازار سیاه و روابط پنهان با ایران] و نیز به کارانداختن سیستم نظارت بر دادوستدهای کشورهای عضو با ایران [جهت کاربردی شدن مصوبات پیشین شورا] موافقت می­نماید؛

اما...؛


گمان من بر این است که مفاد قطعنامه­ی تصویبی، گرچه احتمالاً شدیدتر خواهد بود ولی آن چنان نیست که کمر ایران را خم کند. به تعبیر دیگر، هر شش کشور قطعنامه­ای نسبتاً ملایم­تر از آن چه که پیش­بینی می­شود را به تصویب خواهند رساند. ولی این «زنگ خطر» ست برای ایران، چرا که تصویب قطعنامه­ای ملایم، تنها و تنها به این معناست که امریکا و کشورهای متحدش، به نتیجه رسیده­اند که پی­گیری دیپلماتیکِ مناقشه­ی هسته­ای ایران، راه به جایی نخواهد برد و سرانجام در اقدامی پیش­گیرانه، کار را از طرُق دیگری [که دوست ندارم اصلاً از آن یادی کنم] به پایان خواهند رساند؛

!اخطار

اگر قطعنامه­ی چهارم، آرام و ملایم بود، باید شدیداً ترسید. چون این آشکارا نشانه­ی دل­سردی امریکا و کشورهای هم­پیمانش از روند دیپلماتیک معنی می­دهد. آقایانی که در ایران هستند و مصادر حکومتی و تصمیم­گیری را دارند، باید به هوش باشند که قطعنامه­ی احتمالاً آرام چهارم، آغاز به صدا درآمدن شیپور جنگ است. اگر روسیه و چین فکر می­کنند که می­توان دربرابر اسراییل و امریکا ایستاد تا زمان مناسب برای تولید بمب اتمی توسط ایران به دست آید، سخت در اشتباه­اند؛
تجربه نشان داده است که امریکا، اسراییل و انگلیس، در بزنگاه تصمیم­گیری­های عاجل و لازم، در انتظار نظام بروکراتیک سازمان ملل و شورای امنیت نخواهند نشست و آن جا که احساس کنند باید خودشان رأساً تصمیم بگیرند، خواهند گرفت؛


این آرامش از دیدی دیگر، به عقیده­ی من می­تواند نوعی آژیر بی­صدای خطر باشد. روند شتابناکِ رو به جنگ، قبل از انتشار برآورد امنیتی سازمان­های اطلاعاتی امریکا، باعث شده بود که ایران در شرایط زرد قرار گرفته و آماده باش کامل داشته باشد. اما انتشار این برآورد، فضا را شکست و رژیم ایران را خوابی سنگین فرو برد که همین امر، می­تواند در آینده، با قطعنامه­ای ملایم، تشدید شود؛
چنان چه ایران از حالت آماده باش جنگی خارج شد، زمان مناسبی ست تا ضربه­ی نهایی و کامل بر پیکر شکننده­ی نظامش وارد گشته و کار، یک­سره گردد؛

آقایان در ایران! به هوش باشند که داشتن جانبِ امریکا و کوتاه آمدن در برابر خواسته­های بین­المللی، هیچ کسر شأنی نیست. مبادا روزی با دامن زدن به این غرور پوشالی، باعث شوند که کاسه­ی صبر کاخ سفید و هم­پیمانانش لبریز شده و کار به جایی برسد که هیچ ایرانی و امریکایی، آرزوی آن را نداشته و ندارد؛

علی­رغم آن چه که دیگران شرایط حاضر را بسیار آرام­تر از قبل می­دانند، ولی به اعتقاد من، حتی حساس­تر و خطرناک­تر از گذشته است؛

رژیم ایران حالا که عملاً توان فرآوری اورانیوم و به کارگیری سانتریفیوژهای خود را نداشته و بنا به اطلاعات گوشه و کنار، مدت­هاست که فقط ژستِ اتمی می­گیرد، بهتر است تن به خواسته­ی بین­المللی داده و این بازی خطرناک را، پایان بخشد. کلید رهایی در دست ایران است و ای افسوس اگر از چنین فرصتی استفاده نگردد!؛



پایا و مانا ایران ما؛ آتش سُرخینه
atashsorkhineh@aol.in

ناشناس گفت...

به نظر من بیل کلینتون در واقعه 11 سپتامبر اثر داشته، زیرا سنی های عرب در دوره کلینتون در آمریکا سرمایه گذاری زیادی کردند که نتیجه اش پول دار شدن گروه های تروریست سنی شد، به نظر من جورج بوش با نهایت وجود این موضوع رو فهمیده و هراس او از تروریسم و ثروت ترورستها بسیار بجا و دقیقه.
متاسفانه شرقی ها (و بعضی از کشورهای اروپایی) دارن راه کلینتون را میروند و به خاطر پول چشمشان را به روی این موضوع بسته اند، دموکراتها هم به خاطر انتخابات شعارهایی میدهند که سودش به نفع دولت ایران است، مشکل اصلی اینجاست که وقتی حکومت ایران قوی شود، دود آن به چشم آمریکا (و نه کشور دیگری) میرود زیرا نماد آمریکاست و آمریکاییها باید این را بفهمند، طفلی مردم ایران که شرقی ها (و بعضی از کشورهای اروپایی) آینده شان را به دلار فروخته اند.
لعنت بر این پول کثیف

ضمنا پیشنهاد میدهم بخش تایید کلمه حذف شود، زیرا این وبلاگ در روزهای آتی فیلتر میشود و اکثر فیلترشکنها قادر به نمایش تصویر نیستند و تنها متن را نمایش میدهند و در این حال ارسال پیام ممکن نیست.

ناشناس گفت...

چرا کشورهای بزرگ جهان در مواجهه و عقد قراردادهای میلیاردی با کشورهای چین و روسیه از نقض حقوق بشر در آن کشورها حرف نمیزنند و فقط لبخند میزنند؟
آیا وقتی بزرگترین کشورهای جنوب خلیج فارس، همسایگان ایران و ... آمریکاست، سایر غربیها و شرقیها از ایران نخواهند خواست که کاری به کاری ایران نداشته باشند تا آنها به استثمارشان ادامه دهند؟
آیا همه کشورهای بزرگ به حکومت فعلی ایران نیاز ندارند؟

وفا گفت...

یه طرف دعوا جنبه بین المللی اونه که به نظر می رسه با شدت و ضعفی پیش نویس قطعنامه به امضا برسه ولی طرف دیگه وضعیت داخلیه. راجع به موضع گیریهای جناحهای مختلف دولت ج.ا چی فکر میکنین؟ ماجرای روحانی و احمدی نژاد واقعا چی بود؟

ناشناس گفت...

وفا جان در بعد داخلی بخصوص طی سالهای اخیر هیچ گونه نقد و انتقاد واقعگرایانه ای در مورد مسائل گوناگون بالاخص در چنین عرصه هائی صورت نمیگرید بنابرین تنها تحلیلهای آبکی در راستای اهداف ایدئولوژیک نظام که مد نظر شخص رهبر و عوان و انصار اوست عنوان میگردد تا در فردائی مثل انتخابات مجلس(بخوان انتصابات مجلس) سهمی گرفته شود.
امیربلندیان.

ناشناس گفت...

چرا احترام به پیش کسوت در مجریان صدای آمریکا نسبت به یکدیگر رعایت نمیشود؟؟؟
متاسفانه خانم لونا شاد در پایان برنامه خود احترام و ادب لازم را نسبت به آقای چالنگی رعایت نمیکنند . امیدوارم حرف مرا سانسور نکنید.

arash گفت...

سلام
از اتش سرخینه به خاطر کلام مستدلشان ممنونم از خوندن متن لذت میبرم
عکسهای نیشابوررا هم دیده ام واقعا وحشتناک است.
همچنین از دوستان نطنزی خود بارها شنیده ام در کویر در نیمه های شب صدای انفجار میشنوند همچنین شنیده ام
قسمت اصلی کارها در داخل یک کوه انجام میشود که دهانه بزرگی هم در این کوه ایجاد شده.

ناشناس گفت...

سلام به شما ، آقاي مستقيم عزيز

به نظر مي آد كه استعفاي آقاي برنز نشون دهنده ي نرم شدن سياست هاي ايالات متحده در مورد ايرانه.
در هر حال ما اميدواريم كه با كم شدن لفاظي هاي خصمانه ي عده اي از سياسيتمداران امريكايي و قبول واقعيات توسط اين عده و همينطور عاقلانه و مدبرانه عمل كردن رجال سياسي ايراني نتيجه اي بدست بياد كه به نفع مردم ايران و جامعه ي حهاني باشه.

در ضمن پيشنهاد مي كنم به كامنت هايي كه اينجا گذاشته مي شه جواب بدين تا جذابيت و كاريزماي شما باعث بشه وبلاگ پر طرفدارتون پر طرفدارتر بشه.

ممنون

ناشناس گفت...

سلام وفا جان.

وفا جان می دونم به موضوع وبلاگت بی ربطه اما من واقعا" یه کار خیلی خیلی واجب با آقای دکتر سبحانی دارم.

شاید شما بتونی به من کمک کنی. من تا حالا بیش از 10 تا ایمیل به برنامه تفسیر خبر زدم ولی جوابی نگرفته ام.

اگه ایمیلشون رو می تونید بهم بدید.

ایمیل من :yazdaan_paak@yahoo.com

ناشناس گفت...

با سلام بر شما
شما میگویید که مردم سیستان و بلوچستان آب و گازوخیلی امکانات دیگر ندارندوالبته که چنین است اما بیش از 50% همین مردم حاضرند جانشان را برای
خامنه ای فدا کنندواگر کسی به این حکومت انتقاد کند حاضرند سر از تنس جدا کنند و اگر بتوانند این کار را انجام میدهند.من تعجب می کنم که این مردم با
این همه فقر و بدبختی چرا اینقدر ساده لوحند.این مردم نه تنها آب و گاز ندارندحمل ونقل عمومی مناسب نان به قیمت مناسب
وخیلی امکانات دیگر ندارند اما جان بر کفند.

وفا گفت...
این نظر توسط نویسنده حذف شده است.
Persioner گفت...

موفق و پیروز باشید.

ناشناس گفت...

با سلام
ایا فکر نمیکنید مسئله حقوق بشر بسیار مهمتر از تصویب قطعنامه است.ایا بهتر نیست بجای مسئله اتمی از انسانیت دفاع کرد؟